Think In Truth
นรกคนใช้รถ'แยกดอนหัวฬ่อ'จ่ออัมพาต โดย : ฟอนต์ สีดำ
เช้าวันหนึ่ง เดินทางออกจาอำเภอพนัสนิคม จังหวัดชลบุรี มาบนเส้นทางพนัสนิคม-ชลบุรี ออกเดินทางเวลาประมาณ 06.00 น. หวังว่าจะถึงที่ทำงานที่ห้วยขวาง สักประมาณ 08.30 น. โดยคำนวณเวลาและวางแผนเดินทางในเส้นทางต่างๆ ไว้ ทุกอย่างถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีอะไรที่ขวางทางจราจรด้วยเหตุสุดวิสัย ยังไงก็ถึงที่ทำงานประมาณ 7.30 น. มีเวลาหาเดินทานอาหารเช้าได้อีกหลายนาที
เริ่มออกเดินทางผ่านสถานีตำรวจภูธรอำเภอพนัสนิคม ก็ติดไฟแดงอยู่เพียงหนึ่งนาที ก็วิ่งบนถนนศุขประยูรมาเรื่อยๆ ถนนก็โล่ง ผิวจราจรดีมาก พอถึงสี่แยกพานทองรถก็เริ่มติดแยกไฟแดงนานขึ้น แต่ก็พอรับได้ เพราะติดไฟแดงอยู่เพียงประมาณสักสองนาที
ผ่านสี่แยกไฟแดงพานทองมุ่งหน้าสู่ชลบุรี ก็เริ่มรู้สึกแล้วว่า ฮึ่ย!!...ผิวถนนทำไมไม่เหมือนเดิม มันขรุขระกว่าเดิม แถมมีหลุมมากขึ้น แต่ก็ไม่เป็นไร ยังพอทำความเร็วได้อยู่บ้าง พอรถวิ่งมาถึงหน้าโรงเรียนอีเทค รถก็เริ่มติดยาว เคลื่อนตัวได้ช้ามาก รถมอเตอร์ไซค์ก็วิ่งแย่งเลนกัน ก็ยิ่งทำให้รถเคลื่อนตัวได้ช้า เวลาผ่านไปประมาณ สิบนาที ก็เห็นเครื่องจักรกลกำลังทำงานซ่อมถนนอยู่ ก้โอเคให้อภัยกับความจำเป็นที่ต้องเสียเวลา แต่พอรถเคลื่อนตัวหลุดจากหน้าโรงเรียนอีเทค รถก็ยัคงเคลื่อนตัวได้ช้ามาก เปิดกูเกิลแม็ปดู ก็พบว่า บนเส้นทางที่วางแผนในการเดินทาง กลายเป็นสีแดงไปเกือบทั้งเส้น ในใจก็คิดว่า ถึงแยกดอนหัวฬ่อแล้วจะเลี้ยวขวาไปทางบ้านเก่า แล้วชิดขวาขึ้นมอเตอร์เวย์ บนกูเกิลแม็ปก็พบว่า เราอยู่ท่ามกลางเส้นทางจราจรหนาแน่น เหมือนเราวิ่งเข้ามาติดกับดักยังไงยังงั้น “แล้วเอาไงดีหละคราวนี้ เราอยู่กลางบริเวณรถติดอย่างนี้??..” กลายเป็นกังวลว่า จะมาไม่ทันนัดสำคัญที่ห้วยขวางเสียแล้วกระมัง
ทนนั่งอยู่บนรถ ที่ติดแหงกอยู่ที่ไฟแดง อยู่นานครับ กว่าที่จะเลี้ยวขวาที่แยกดอนหัวฬ่อ แล้วขึ้นมอเตอร์เวย์ ผมขึ้นมอเตอร์เวย์ได้ เวลา เจ็ดโมงกว่าแล้วครับ เอาหละเหลือเวลาอีกชั่วโมงกว่าๆ เราคงถึงที่หมายทันเวลา ผมเลยเช็คเพื่อคนหนึ่งที่จะไปพบกันที่ห้วยขวาง เขาออกจากบ้านบึงครับ ช่วงที่ผมเช็คเขาก็รู้ว่าเขาอยู่ด้านหลังผม ไม่ไกล คือติดที่แยกพานทอง เขามาจากทางบ้านบึง เพื่อที่จะผ่านแยกพานทอง แล้วมาเลี้ยวขวาที่แยกดอนหัวฬ่อขึ้นมอเตอร์เวย์ ก็ยังชื่นใจอยู่ว่า เขาก็น่าจะไล่หลังมาทัน เพราะเขาเป็นนักขับที่เท้าหนัก รถขอาดูแลให้อยู่ในสภาดีที่พร้อมบินได้ตลอด
พอผมกำลังผ่านทางเข้าสนามบินสุวรรณภูมิ ผมก็ลองเช็คเพื่ออีกครั้ง ว่าถึงไหนแล้ว ได้ยินเสียงเพื่อบ่นอุบเลยว่า “เฮ้ย...มันเป็นอะไรของมันวันนี้ รถแม่ง.....ติดสันตะโลเลย นี่กูเพิ่งถึงหน้าโรงเรียนอีเทค” แล้วมันก็บ่นแบบเสียอารมณ์เหมือนหมีกินผึ้ง เสียเซลฟ์ไดรฟเวอร์ตีนผีมากผมก็ได้แต่ให้กำลังใจว่า “ไม่เป็นไรเพื่อน ค่อยๆ มา ไงเราก็รับหน้าไว้อยู่”
หลังจากนั้นผมก็แยกซ้ายจากมอเตอร์เวย์ ลงมายังถนนพระราม9 ถึงแม้รถมันจะติดอยู่บ้าง แต่ก็เคลื่อนตัวได้เรื่อยๆ จะติดอยู่นานหน่อยก็แยกรามคำแหง แยก อส.มท หลังจากเลี้ยวขวาเข้ารัชดา ผมก็เหลือเวลานัดหมายอยู่ประมาณ 20 นาที ผมก็คำนวณแล้วว่าไม่ทันหรอก แต่ก็คิดว่า โทรหาคนที่นัดพบแล้วบอกพิกัดตัวเอง และอาจจะต้องขออภัยเขาบ้าง ก็คงจะพอแก้ตัวไปได้บ้าง
พอรถติดที่แยกวัฒนธรรม ผมก็ลองเช็คเพื่อนอีกครั้งว่าถึงไหนแล้ว คราวนี้ เพื่อนมันกระแทกเสียงดังเข้าสู่โทรศัพท์แบบไม่พอใจและอารมณ์เสียง ว่า “ไอ้....แม่งเอ้ย ติดอยู่แยกดอนหัวฬ่อ ไฟแดงผ่านไปสองรอบแล้ว ยังไม่ถึงคิวที่จะเลี้ยวขึ้นมอเตอร์เวย์เลย มันเป้นบ้านอะไรวันนี้” ผมเองก็ได้แต่ปลอบเพื่อนอย่างเข้าใจว่า “ไม่เป็นไรเพื่อน เราเกือบถึงแล้ว ท่านนั่งรอที่ร็อบบี้โรงแรม ดื่กาแฟใจเย็นตื็บเลย สักพักเราไปถึงก็จะรายงานให้ท่านทราบ และขออภัยท่าน คุยสับเพเหระฆ่าเวลารอนาย” ไอ้เพื่อนมันก็พูดเหมือนจนใจ และหงุดหงิดที่ผิดพลาดเวลานัดหมายกับผู้ใหญ่
ผมมาถึงที่นัดหมายช้ากว่ากำหนดประมาณ 20 นาที ก็ได้แต่คุยกับท่านแบบสับเพเหระ เพื่อรอเพื่อน และเลี้ยงข้าวเช้าท่านด้วยเบรคฟาสต์ชุดใหญ่ เพื่อนมาถึงที่หมาย เวลา เกือบ 10 โมง โชคดีวันนั้นท่านไม่มีเรื่องด่วน และท่านเข้าใจถึงอุปสรรคในการเดินทาง ท่านใจดีให้เวลาพวกเราจนถึงเที่ยง เพื่อนก็เลยขออาสาเป็นเจ้ามืออาหารมื้อเที่ยงให้กับท่าน เพื่อไถ่โทษที่มาช้าผิดเวลานัด ท่านเองก็ให้ความเมตตาร่วมทานอาหารเที่ยงกับพวกเราอีกมื้อ ต้องขอขอบพระคุณท่านอย่างสูง
สิ่งหนึ่งที่อยากเห็น คือการแก้ปัญหาจราจรตอนเช้าและตอนเย็น บริเวณทางเข้านิมคมอมตะในทุกเส้นทาง ซึ่งเราก็เข้าใจหละครับว่า ช่วงเดินทางไปทำงานและช่วงเลิกงาน ยังไงเส้นทางจราจรก็ต้องติดขัด รถราแน่นถนน แต่ก็อยากให้ผู้รับผิดชอบหรือหน่วยงานท้องถิ่น ได้ให้บริการระบายรถให้เคลื่อนตัวได้ดีกว่านี้ หรือหาเส้นทางเพิ่ม เพื่อให้เกิดการระบายรถได้ดีกว่านี้ หรือมีการประชาสัมพันธ์เพื่อให้ผู้ใช้รถใช้ถนนเพื่อการสัญจรได้วางแผนเดินทางได้ดีกว่านี้ จะทำให้การนัดหมายสำคัญของประชาชนไม่ผิดพลาด เพราะการนัดหมายในแต่ละครั้ง มันคือมูลค่าเพิ่มของรายได้ที่เกิดจากงานของประชาชน ฝากถึงท่านผู้รับผิดชอบด้วยนะครับ ขอบคุณครับ