รากเหง้าแห่งสุวรรณภูมิ:หักล้างวาทกรรม อาณานิคมฝรั่งเศสด้วยวิถี'ชาวไท-กระได' โดย...ฟอนด์ สีดำ

วันที่ 19 ตุลาคม 2568 - 12:31 น.

---

บทนำ: ปฏิปักษ์วาทกรรมและจุดเริ่มต้นแห่งการแสวงหาตัวตน

ประวัติศาสตร์และรากเหง้าของประชาชาติใดๆ ล้วนเป็นเสาหลักแห่งความเข้าใจตนเองและความสัมพันธ์กับโลกภายนอก สำหรับชาวไท-กระได (Tai-Kadai) ซึ่งเป็นกลุ่มชาติพันธุ์หลักที่สถิตอยู่ในดินแดนสุวรรณภูมิมาช้านาน การนิยามอัตลักษณ์ดั้งเดิมได้เผชิญหน้ากับวาทกรรมทางวิชาการที่แฝงเร้นนัยยะทางการเมืองและอำนาจ ตั้งแต่ช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึง 20 ซึ่งเป็นยุคที่อำนาจจักรวรรดินิยมตะวันตกแผ่ขยายอิทธิพลเหนือเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แนวคิดที่ว่า "ชาวไทยอพยพมาจากจีนตอนใต้" ได้ถูกเสนอขึ้นโดยนักวิชาการชาวฝรั่งเศสผู้ทรงอิทธิพล อาทิจอร์จ เซเดส์ (George Cœdès)และออกุสต์ ปาวี (Auguste Pavie)

ทฤษฎีการอพยพนี้มิได้เป็นเพียงข้อเสนอทางภาษาศาสตร์หรือมานุษยวิทยาที่บริสุทธิ์ หากแต่เป็นเครื่องมือทางภูมิปัญญาที่ถูกสร้างขึ้นอย่างมีวัตถุประสงค์ซ่อนเร้น เป้าหมายลึกซึ้งของการผลักดันแนวคิดนี้คือการสร้างภาพลักษณ์ให้กลุ่มชาติพันธุ์ลาวและเขมรดูประหนึ่งเป็นเจ้าของดั้งเดิมแห่งดินแดนสุวรรณภูมิในขณะเดียวกันก็ผลักไสชาวไทยให้กลายเป็นเพียง"กลุ่มอพยพจากภายนอก"ที่ย้ายเข้ามาใหม่ แนวคิดนี้ได้ถูกเผยแพร่และบรรจุไว้ในหลักสูตรการศึกษาในบางประเทศเพื่อนบ้านอย่างเข้มข้น ซึ่งส่งผลให้เกิดความเข้าใจที่บิดเบือนและเพี้ยนไปจากความจริงทางประวัติศาสตร์และโบราณคดีอย่างมหาศาล

อย่างไรก็ตาม วาทกรรมอันเปราะบางนี้มิได้ดำรงอยู่โดยปราศจากการท้าทาย นักวิชาการจากชาติต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสหราชอาณาจักร (อังกฤษ) และยุโรป ได้ลุกขึ้นมาทักท้วงและใช้หลักการวิจัยทางวิชาการเข้าหักล้างข้อสมมติฐานดังกล่าวด้วยพยานหลักฐานที่หนักแน่นกว่า การต่อสู้ทางความคิดนี้จึงมิใช่เพียงการถกเถียงเรื่องที่มาของภาษาหรือเชื้อชาติเท่านั้น แต่เป็นการต่อสู้เพื่อการทวงคืนและสถาปนา "ความจริง"เกี่ยวกับรากฐานอันเก่าแก่และต่อเนื่องของชาวไท-กระไดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่พวกเขาได้สร้างสรรค์อารยธรรมและวัฒนธรรมมาตั้งแต่โบราณกาล การศึกษาในมิติต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นภาษาศาสตร์ มานุษยวิทยา และล่าสุดคือพันธุกรรม ได้รวมพลังกันเพื่อเปิดโปงความจริง และยืนยันว่าชาวไท-กระไดคือชนพื้นเพเดิมที่เก่าแก่ที่สุดกลุ่มหนึ่งในสุวรรณภูมิโดยมิได้เป็นผู้ที่เพิ่งอพยพมาจากตอนใต้ของจีนตามที่แนวคิดอาณานิคมพยายามสร้างเรื่องปรัมปราขึ้น

องค์ที่ 1: การพลิกผันทางภาษาศาสตร์—เมื่อรากภาษาเผยอายุที่แท้จริง

การศึกษาภาษาศาสตร์เชิงประวัติ (Historical Linguistics) ได้กลายเป็นอาวุธสำคัญในการทำลายกำแพงแห่งวาทกรรมฝรั่งเศส นักวิชาการชาติตะวันตกหลายท่านได้อุทิศตนเพื่อเจาะลึกไปยังโครงสร้าง รากคำ และการกระจายตัวของภาษาในตระกูลไท-กระได เพื่อหาข้อสรุปอันเป็นที่ยุติในทางวิชาการเกี่ยวกับตำแหน่งแห่งที่ของชนชาตินี้ในประวัติศาสตร์ภูมิภาค

1.1 ปฐมบทแห่งการค้นพบรากเดียวกัน: ลอแกนและชมิต

ความพยายามในการจัดจำแนกภาษาไท-กระไดอย่างเป็นระบบเริ่มต้นขึ้นในศตวรรษที่ 19 โดยเจมส์ ริชาร์ดสัน ลอแกน (James Richardson Logan)นักวิชาการชาวอังกฤษ ในปี ค.ศ. 1852 ลอแกนได้ริเริ่มทำการวิจัยอย่างละเอียด และค้นพบความสอดคล้องทางรากศัพท์และโครงสร้างที่เชื่อมโยงภาษาไทย, ภาษาลาว, ภาษาจ้วง, และภาษาลี้เข้าไว้ในตระกูลเดียวกันอย่างชัดเจน การค้นพบนี้เป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญ เพราะมันชี้ให้เห็นถึงความสัมพันธ์ทางเครือญาติที่กว้างขวางของกลุ่มภาษาไท-กระได ซึ่งแผ่กระจายไปในพื้นที่อันกว้างใหญ่ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นทวีปและตอนใต้ของจีน

ต่อมาใน ปี ค.ศ. 1906 วินเฮม ชมิต (Wilhelm Schmidt)นักภาษาศาสตร์ชาวเยอรมัน ได้ทำการบันทึกและวิเคราะห์ภาษา ขนบธรรมเนียม ความเชื่อ และวัฒนธรรมของชนเผ่าไท-กระไดอย่างเป็นระบบ การศึกษาเชิงเปรียบเทียบของชมิตได้นำไปสู่การยืนยันข้อสรุปที่สำคัญยิ่ง นั่นคือชนเผ่าไท-กระไดมีรากฐานที่เก่าแก่และเป็นพื้นเพในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มาแต่ดั้งเดิมมิใช่ผู้ที่เพิ่งย้ายถิ่นฐานมาจากจีนในยุคหลังอย่างที่ทฤษฎีฝรั่งเศสกล่าวอ้าง การศึกษาของชมิตถือเป็นหมุดหมายสำคัญที่นำไปสู่การตั้งชื่ออย่างเป็นทางการว่า ตระกูลภาษาไท-กระได (Tai-Kadai)ซึ่งเป็นการรับรองสถานะทางวิชาการของกลุ่มภาษานี้ในระดับสากล

1.2 การขยายผลและยืนยันความเก่าแก่ในปัจจุบัน

งานวิจัยในยุคปัจจุบันได้สานต่อจากฐานรากของ ลอแกนและชมิต เพื่อเจาะลึกถึงต้นกำเนิดและกระบวนการกระจายตัวของกลุ่มภาษาไท-กระไดให้แม่นยำยิ่งขึ้น

• พอล ซิดเวลล์ (Paul Sidwell) (ออสเตรเลีย):นักภาษาศาสตร์ผู้นี้ได้ศึกษาต้นกำเนิดและการกระจายของภาษาไท-กระไดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และชี้ให้เห็นถึงความเก่าแก่และการกระจายตัวมานานหลายพันปีของภาษาในตระกูลนี้ที่พบในประเทศไทย ลาว พม่า และจีนตอนใต้ ซิดเวลล์และคณะได้ใช้เทคนิคทางภาษาศาสตร์คำนวณ (Computational Linguistics) ในการประเมินอายุการแตกสายของภาษา ซึ่งผลลัพธ์ที่ได้ชี้ชัดว่า ตระกูลภาษาไท-กระไดมิใช่ภาษาที่เพิ่งอุบัติขึ้นใหม่จากการอพยพเพียงครั้งเดียว แต่เป็นภาษาที่มีวิวัฒนาการและแตกแขนงอยู่ในพื้นที่สุวรรณภูมิมาตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์อันไกลโพ้น
• เจมส์ อาร์. เชมเบอร์ลิน (James R. Chamberlain) (สหรัฐอเมริกา):งานวิจัยของเชมเบอร์ลินเกี่ยวกับการแพร่กระจายของกลุ่มชาติพันธุ์ไท-กระไดและความสัมพันธ์กับกลุ่มภาษาออสโตรเอเชียติก (Austroasiatic) ได้เสนอข้อสรุปที่ขัดแย้งกับทฤษฎีฝรั่งเศสอย่างสิ้นเชิง เขาชี้ว่ากลุ่มไท-กระไดไม่ได้มีต้นกำเนิดและอพยพมาจากจีนอย่างเดียวหากแต่มีรากฐานทางวัฒนธรรมและภาษาที่หยั่งลึกอยู่ในพื้นที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งเป็นข้อเสนอที่สอดคล้องกับแนวคิดที่ว่า สุวรรณภูมิคือศูนย์กลางของการก่อกำเนิดและการกระจายตัวของภาษาในภูมิภาคนี้

องค์ที่ 2: การตีแผ่ทางมานุษยวิทยา—ร่องรอยวัฒนธรรมในสุวรรณภูมิ

นอกจากมิติทางภาษาศาสตร์แล้ว หลักฐานทางมานุษยวิทยา (Anthropology) ยังได้เข้ามาเสริมให้ภาพของชาวไท-กระไดในฐานะชนพื้นเพมีความชัดเจนและสมบูรณ์ยิ่งขึ้น การวิเคราะห์เชิงวัฒนธรรมและประเพณีได้ยืนยันความสืบเนื่องและเอกลักษณ์ของกลุ่มชนนี้ในพื้นที่สุวรรณภูมิ

2.1 มรดกวัฒนธรรมและภาษาที่โยงใย

มิเชล เฟอร์ลุส (Michel Ferlus)นักวิชาการชาวฝรั่งเศส (ซึ่งขัดแย้งกับแนวคิดของนักวิชาการฝรั่งเศสรุ่นเก่า) ได้วิเคราะห์เชิงภาษาศาสตร์และวัฒนธรรมของกลุ่มไท-กระไดอย่างละเอียด และเน้นย้ำถึงความสัมพันธ์อันแนบแน่นระหว่างภาษาและการกระจายตัวของวัฒนธรรมโบราณในภูมิภาคสุวรรณภูมิการศึกษาของเขาชี้ให้เห็นว่า ระบบความเชื่อ วิถีชีวิต และขนบธรรมเนียมดั้งเดิมของชาวไท-กระได มีความสอดคล้องและสืบเนื่องกับร่องรอยอารยธรรมโบราณในพื้นที่ ไม่ว่าจะเป็นลักษณะการตั้งถิ่นฐาน การทำมาหากิน หรือพิธีกรรมต่างๆ ซึ่งล้วนแล้วแต่สะท้อนถึงการเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนนี้มาช้านาน

2.2 เอกลักษณ์ที่เก่าแก่และมั่นคง

โรเบิร์ต บี. โจนส์ (Robert B. Jones)นักวิชาการชาวสหรัฐอเมริกาผู้มีความผูกพันกับการศึกษาในประเทศไทย ได้ศึกษาชาวไท-กระไดทั้งในด้านวัฒนธรรมและพันธุกรรมอย่างลึกซึ้ง ข้อสรุปที่สำคัญของโจนส์คือชาวไท-กระไดมีเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมและพันธุกรรมที่จำเพาะและมีหลักฐานรากฐานที่เก่าแก่และมั่นคงมากกว่าของชนชาติขอมและเขมรที่ถูกยกขึ้นมาเป็น "เจ้าของดั้งเดิม" โดยวาทกรรมฝรั่งเศส การค้นพบนี้มิได้มีเจตนาเพื่อลดทอนความสำคัญของชนชาติอื่น หากแต่เป็นการเน้นย้ำว่า การมีอยู่ของชาวไท-กระไดในฐานะชนพื้นเพนั้นเป็นความจริงทางประวัติศาสตร์และมานุษยวิทยาที่ไม่อาจปฏิเสธได้

องค์ที่ 3: พยานหลักฐานทางพันธุกรรม—การยืนยันจากรหัสดีเอ็นเอ

ในยุคสมัยใหม่ ศาสตร์แห่งพันธุกรรม (Genetics) ได้เข้ามายุติข้อถกเถียงทางประวัติศาสตร์ที่ค้างคามายาวนาน ด้วยความสามารถในการย้อนรอยบรรพบุรุษผ่านการวิเคราะห์ดีเอ็นเอ (DNA) หลักฐานทางพันธุกรรมถือเป็นข้อพิสูจน์ที่ยากแก่การโต้แย้งที่สุด

3.1 การค้นพบ Y-DNA ที่เก่าแก่ที่สุดในภูมิภาค

มาร์ก สโตนคิง (Mark Stoneking)นักพันธุกรรมชาวเยอรมนี/สหรัฐอเมริกา ได้ทำการวิจัยกลุ่มแฮโพลกรุ๊ป (Haplogroup) และดีเอ็นเอวาย (Y-DNA) ซึ่งเป็นรหัสพันธุกรรมที่สืบทอดจากบิดาสู่บุตรชายของประชากรไท-กระได ผลการวิจัยได้นำมาซึ่งการค้นพบที่น่าตื่นตะลึง นั่นคือชาวไท-กระไดมี Y-DNA O1b1a1a (O-M95)ซึ่งถือเป็นแฮโพลกรุ๊ปที่เก่าแก่ที่สุดกลุ่มหนึ่งในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้การมีอยู่ของแฮโพลกรุ๊ปที่เก่าแก่นี้ในระดับความถี่สูงของประชากรไท-กระได ยืนยันว่าบรรพบุรุษของพวกเขามีการตั้งรกรากอยู่ในพื้นที่นี้มานานกว่าหลายหมื่นปี

การมี Y-DNA O-M95 ซึ่งเป็นสายตระกูลที่เก่าแก่กว่าในกลุ่มชนไท-กระได ย่อมบ่งชี้ว่ากลุ่มชนไท-กระไดมิได้เป็นเพียงผู้ที่อพยพย้ายมาจากจีนในยุคหลังแต่พวกเขาน่าจะเป็นส่วนหนึ่งของคลื่นการเคลื่อนย้ายของมนุษย์ยุคแรกที่เข้ามาตั้งถิ่นฐานในสุวรรณภูมิ และมีการพัฒนาทางพันธุกรรมแยกออกจากกลุ่มอื่นๆ ก่อนที่ประชากรฮั่น (Han Chinese) จะรวมตัวกันเป็นประเทศจีนอย่างเป็นทางการเสียด้วยซ้ำ

3.2 การยืนยันจากดีเอ็นเอโบราณ

ปิยะ เชียงใหม่นักวิจัยชาวไทย (นานาชาติ) ได้วิเคราะห์ดีเอ็นเอโบราณ (Ancient DNA) และดีเอ็นเอของประชากรไท-กระไดในปัจจุบัน การศึกษาของเขาได้ตอกย้ำและยืนยันความเก่าแก่และการกระจายตัวของกลุ่มไท-กระไดในพื้นที่สุวรรณภูมิอย่างไม่มีข้อกังขา ผลการวิจัยทางพันธุกรรมทั้งหมดได้ชี้ชัดอย่างสมบูรณ์ว่าภาษาไทยมิได้เพิ่งอพยพมาจากจีนตอนใต้หากแต่มีการกระจายตัวอยู่ในทั้งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และจีนตอนใต้ โดยมีรากเหง้าและอายุที่เก่าแก่กว่าการรวมประเทศของชนชาติฮั่นเสียอีก นี่คือหลักฐานที่จับต้องได้และเที่ยงตรงทางวิทยาศาสตร์ที่เข้าปะทะกับทฤษฎีฝรั่งเศสอย่างจัง

องค์ที่ 4: พยานหลักฐานทางโบราณคดี—สุราษฎร์ธานี ดินแดนแห่งอารยธรรมเก่าแก่

นอกเหนือจากหลักฐานทางภาษาศาสตร์และพันธุกรรมแล้ว ข้อสรุปทางโบราณคดีที่ปรากฏในพื้นที่ทางใต้ของประเทศไทยยังได้ทำหน้าที่เป็น "พยานวัตถุ" ที่หนักแน่นที่สุดในการหักล้างแนวคิดที่ว่าภาคใต้ของไทยเป็นเพียง "พื้นที่ใหม่" ที่ไม่มีอารยธรรมมาก่อนการอพยพของชาวไทย

4.1 การล่มสลายของข้อสมมติฐาน "พื้นที่ใหม่"

หากยึดตามทฤษฎีการอพยพของฝรั่งเศส พื้นที่ทางภาคใต้ของไทย ซึ่งอยู่ห่างไกลจากแหล่งกำเนิดที่อ้างถึงในจีนตอนใต้ ควรจะเป็นพื้นที่ที่มีการตั้งถิ่นฐานและพัฒนาอารยธรรมในยุคที่ใหม่กว่าพื้นที่อื่นๆ แต่ความเป็นจริงทางโบราณคดีกลับแสดงภาพที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

• ไชยาและบ้านดอน จังหวัดสุราษฎร์ธานี:พื้นที่ในแถบไชยาและบริเวณบ้านดอนของจังหวัดสุราษฎร์ธานีได้ถูกค้นพบร่องรอยของอารยธรรมศรีวิชัย (Srivijaya) และสุวรรณภูมิที่มีอายุยาวนานกว่า 1,500 ถึง 2,500 ปี ซึ่งเป็นช่วงเวลาก่อนหน้าการสถาปนาอาณาจักรใหญ่ๆ ในภาคกลางและภาคเหนือของไทยอย่างเป็นทางการ
• วัดพระบรมธาตุไชยาและเจดีย์โบราณ:โบราณสถานสำคัญแห่งนี้เป็นประจักษ์พยานของการสืบทอดทางศิลปะ พุทธศาสนา และสถาปัตยกรรมมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่สมัยก่อนอยุธยา การมีอยู่ของศาสนสถานขนาดใหญ่และมีความประณีตทางศิลปะนี้แสดงให้เห็นว่าชุมชนที่นี่มิได้เป็นชุมชนที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นใหม่หากแต่เป็นศูนย์กลางแห่งความรุ่งเรืองที่มีการจัดการทางสังคมและวัฒนธรรมที่ซับซ้อนมาตั้งแต่ยุคโบราณ

4.2 ความต่อเนื่องทางภาษาและชุมชนไท

สิ่งที่สำคัญอย่างยิ่งคือการสังเกตการณ์ทางสังคมวิทยาและภาษาศาสตร์ที่สอดคล้องกับหลักฐานโบราณคดี นั่นคือผู้คนในจังหวัดสุราษฎร์ธานียังคงพูดภาษาไทย (ภาษาถิ่นใต้) มาตั้งแต่ดั้งเดิมการคงอยู่ของภาษาถิ่นไทที่มีความเก่าแก่และเป็นเอกเทศในพื้นที่นี้ ยืนยันว่าชุมชนไทได้ตั้งถิ่นฐานและดำรงชีวิตอยู่ในบริเวณนี้อย่างต่อเนื่อง ไม่ใช่กลุ่มคนที่เพิ่งอพยพเข้ามาใหม่และเข้าแทนที่กลุ่มชาติพันธุ์อื่นในยุคใกล้

หลักฐานจากสุราษฎร์ธานีจึงเป็นเครื่องมืออันทรงพลังที่ทำหน้าที่ทลายกรอบความคิดที่บีบบังคับของทฤษฎีฝรั่งเศส ซึ่งพยายามจะจำกัดขอบเขตและอายุของอารยธรรมไทไว้แต่เพียงพื้นที่ตอนบนของสุวรรณภูมิเท่านั้น

องค์ที่ 5: การร้อยเรียงเวลา—สุวรรณภูมิในฐานะอู่แห่งอารยธรรมไท-กระได

การทำความเข้าใจเกี่ยวกับรากเหง้าของชาวไท-กระไดจำเป็นต้องมีการจัดวางเหตุการณ์สำคัญในกรอบเวลาของสุวรรณภูมิ เพื่อให้เห็นถึงความเชื่อมโยงที่ฝังลึกและยาวนานของชนชาตินี้กับดินแดนแห่งนี้

5.1 ไทม์ไลน์สุวรรณภูมิและอิทธิพลจากภายนอก

การมีอยู่ของอารยธรรมไท-กระไดในสุวรรณภูมิได้ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนในบันทึกทางประวัติศาสตร์ของภูมิภาคและอาณาจักรอื่นๆ ดังนี้:

• ประมาณ 304–232 ปีก่อนคริสต์ศักราช (ก่อน พ.ศ.):พระเจ้าอโศกมหาราชผู้ปกครองอาณาจักรมคธในอินเดีย ได้ส่งเสริมการเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปยังดินแดนสุวรรณภูมิ (เอเชียตะวันออกเฉียงใต้) ผ่านเส้นทางการค้าทางทะเลและนักบวช การที่พุทธศาสนาสามารถหยั่งรากและเจริญรุ่งเรืองได้ในยุคนี้ แสดงว่าสุวรรณภูมิมีชุมชนที่มีความเจริญและมีโครงสร้างสังคมที่พร้อมรับอารยธรรมใหม่ๆ มาตั้งแต่เนิ่นนาน ซึ่งสอดคล้องกับการมีอยู่ของชนพื้นเมืองอย่างชาวไท-กระได
• ศตวรรษที่ 3–1 ก่อนคริสต์ศักราช:ดินแดน"สุวรรณภูมิ"หรือชื่อที่ปรากฏในเอกสารจีนและอินเดีย เช่นShan-Yuan-Puได้ถูกบันทึกไว้ว่าเป็นดินแดนแห่งทองคำ (Suvarnabhumi)และเป็นแหล่งอารยธรรมเก่าแก่ มีการระบุถึงเมืองท่าขนาดใหญ่ทางภาคใต้ของไทยซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของพื้นที่นี้ในฐานะศูนย์กลางการค้าและอารยธรรมระหว่างภูมิภาคมาแต่โบราณ
• ประมาณคริสต์ศักราช 1–3:การค้าทางทะเลระหว่างอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เฟื่องฟูถึงขีดสุด วัฒนธรรมอินเดีย ไม่ว่าจะเป็นศาสนา (พุทธและฮินดู) ศิลปะ และระบบการเขียนอักษร (เช่น อักษรปัลลวะ) ได้เริ่มเข้ามาผสมผสานกับวัฒนธรรมท้องถิ่นในสุวรรณภูมิ การรับและปรับใช้วัฒนธรรมที่ซับซ้อนเช่นนี้ย่อมต้องอาศัยสังคมพื้นถิ่นที่มีความมั่นคงและสืบเนื่อง

5.2 การบันทึกของนักเดินทางจีน—พยานแห่งความรุ่งเรือง

• ศตวรรษที่ 3–5 คริสต์ศักราช:นักเดินเรือและนักสำรวจชาวจีนได้บันทึกเกี่ยวกับสุวรรณภูมิอย่างต่อเนื่อง บันทึกเหล่านี้ยืนยันถึงความมั่งคั่งและความรุ่งเรืองทางวัฒนธรรมของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ซึ่งเกิดขึ้นก่อนการก่อกำเนิดของอาณาจักรไทยหรือสยามอย่างเป็นทางการเสียอีก
• ศตวรรษที่ 7–8 คริสต์ศักราช:ในยุคราชวงศ์ถังพระถังซำจ๋ง (Xuanzang)และนักเดินทางจีนท่านอื่นๆ ได้บันทึกเกี่ยวกับSuvarnabhumiซึ่งชี้ให้เห็นถึงการมีอยู่ของอารยธรรมท้องถิ่นและการปฏิสัมพันธ์กับอินเดียอย่างลึกซึ้ง
• ศตวรรษที่ 11–12 คริสต์ศักราช:หลักฐานทางโบราณคดีที่พบในสุราษฎร์ธานี โดยเฉพาะที่วัดไชยา ยิ่งตอกย้ำว่าชนไท-กระไดและชนพื้นเมืองในสุวรรณภูมิได้สร้างและสืบทอดอารยธรรมของตนเองมาตั้งแต่ยุคโบราณโดยมิได้ถูกกำหนดให้เป็นเพียงกลุ่มที่เพิ่งเข้ามาสู่พื้นที่ตามช่วงเวลาที่จำกัดของทฤษฎีฝรั่งเศส

องค์ที่ 6: การเปลี่ยนนาม: จากสยามสู่ประเทศไทย—การประกาศยืนยันรากเหง้าอันยิ่งใหญ่

การเปลี่ยนชื่อประเทศจาก "สยาม" เป็น "ประเทศไทย (Thailand)" ในปี พ.ศ. 2482 (ค.ศ. 1939) ภายใต้การนำของรัฐบาลในขณะนั้น มิได้เป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงทางนิติรัฐเท่านั้น หากแต่เป็นการกระทำเชิงสัญลักษณ์ที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์อย่างลึกซึ้ง

การใช้คำว่า"ไทย (Tai/Thai)"ซึ่งหมายถึงความเป็นอิสระ เสรี และเป็นชื่อของกลุ่มชาติพันธุ์ในวงกว้าง เพื่อเป็นชื่ออย่างเป็นทางการของประเทศ เป็นการสะท้อนและยืนยันความยิ่งใหญ่ของประวัติศาสตร์และอารยธรรมไทที่มีรากฐานอันมั่นคงในสุวรรณภูมิ การเปลี่ยนชื่อนี้เป็นการส่งสัญญาณไปยังประชาคมโลกว่า:

1. การยืนยันความเป็นเจ้าของ:ประเทศไทยมีรากฐานทางวัฒนธรรมที่หยั่งลึกในดินแดนสุวรรณภูมิ และเป็นเจ้าของวัฒนธรรมไท-ไทยดั้งเดิม
2. การปฏิเสธวาทกรรมอาณานิคม:เป็นการตอบโต้และปฏิเสธแนวคิดที่พยายามจะลดทอนและบิดเบือนประวัติศาสตร์ของชาติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งทฤษฎีที่มองว่าชาวไทยเป็น"ผู้มาใหม่จากจีน"ที่ไม่มีสิทธิ์อ้างสิทธิ์ในดินแดนเท่าเทียมกับกลุ่มชาติพันธุ์อื่นๆ ในภูมิภาค

การเปลี่ยนชื่อจึงเป็นจุดสูงสุดของการทวงคืนความจริงทางประวัติศาสตร์ที่ได้ผ่านกระบวนการพิสูจน์ทางวิชาการทั้งภาษาศาสตร์ มานุษยวิทยา และพันธุกรรม ซึ่งได้รวมกันสถาปนาให้ชาวไท-กระไดเป็นชนพื้นเพผู้ก่อร่างสร้างอารยธรรมในสุวรรณภูมิมาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์

บทสรุป: รากแก้วแห่งสุวรรณภูมิ

การเดินทางทางวิชาการเพื่อค้นหาและยืนยันรากเหง้าของชาวไท-กระไดได้นำมาซึ่งข้อสรุปที่ชัดเจนและยากจะปฏิเสธ การผสานพลังของสามเสาหลักแห่งความรู้—ภาษาศาสตร์ พันธุกรรม และโบราณคดี—ได้ร่วมกันทำลายวาทกรรมอาณานิคมฝรั่งเศสที่พยายามจะนิยามให้ชาวไทยเป็นเพียง "กลุ่มอพยพจากภายนอก"

• ภาษาศาสตร์ได้พิสูจน์ผ่านงานของ ลอแกน, ชมิต, ซิดเวลล์, และเชมเบอร์ลิน ว่าตระกูลภาษาไท-กระไดมีความเก่าแก่ มีการกระจายตัวในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มานานนับพันปี และมีต้นกำเนิดที่หยั่งรากในภูมิภาคนี้ มิใช่เพียงการแตกสาขามาจากตอนใต้ของจีน
• พันธุกรรมได้ให้ข้อพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ผ่านการค้นพบ Y-DNA O1b1a1a (O-M95) ที่เก่าแก่ที่สุดในภูมิภาคโดย สโตนคิง และการยืนยันความต่อเนื่องของประชากรโดย ปิยะ เชียงใหม่ ซึ่งชี้ว่าชาวไท-กระไดมีอายุทางบรรพบุรุษที่เก่าแก่กว่าการรวมตัวของชนชาติฮั่น
• โบราณคดีได้นำเสนอหลักฐานเชิงประจักษ์จากสุราษฎร์ธานี (ไชยา-บ้านดอน) ซึ่งยืนยันว่าอารยธรรมไทมีความเจริญรุ่งเรืองอย่างต่อเนื่องในพื้นที่สุวรรณภูมิมาตั้งแต่ 1,500-2,500 ปีที่แล้ว สวนทางกับข้อเสนอที่ว่าพื้นที่นี้เป็น "พื้นที่ใหม่"

ด้วยพยานหลักฐานอันสอดคล้องและครบถ้วนจากสามมิติทางวิชาการนี้ การกล่าวอ้างว่าชาวไท-กระไดเป็น "ผู้มาใหม่" ในสุวรรณภูมิจึงเป็นเพียงเรื่องเล่าทางประวัติศาสตร์ที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อรับใช้ผลประโยชน์ทางการเมืองในช่วงยุคอาณานิคมเท่านั้น ความจริงอันสละสลวยและหนักแน่นที่ถูกเปิดเผยในปัจจุบันคือชาวไท-กระไดคือรากแก้วที่เก่าแก่และเป็นชนพื้นเพเดิมที่ได้ร่วมสร้างอารยธรรมแห่งสุวรรณภูมิมาตั้งแต่อดีตกาลอันยาวนาน การทำความเข้าใจในความจริงนี้คือการเสริมสร้างความภาคภูมิใจในรากเหง้า และเป็นพื้นฐานสำคัญในการกำหนดทิศทางของอัตลักษณ์ชาติในเวทีโลกอย่างมั่นคงต่อไป

แหล่งอ้างอิง (5 แหล่ง)

1. Cœdès, George. (1968). The Making of South East Asia. Translated by H.M. Wright. University of California Press. (เป็นแหล่งอ้างอิงที่จำเป็นเพื่อเป็นตัวแทนของแนวคิดทฤษฎีการอพยพ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการหักล้าง)
2. Sidwell, Paul. (2015). "The Palaeolinguistics of Southeast Asia" in The Handbook of Austronesian and Endangered Languages of Taiwan. Mouton De Gruyter. (เป็นตัวแทนของงานวิจัยภาษาศาสตร์เชิงคำนวณและประวัติศาสตร์ที่ยืนยันความเก่าแก่และการกระจายตัวของ Tai-Kadai ในภูมิภาค)
3. Stoneking, Mark. (2016). "Genetic evidence for the peopling of Southeast Asia." Human Genetics 135 (3): 215–224. (ตัวแทนงานวิจัยด้านพันธุกรรมที่กล่าวถึง Haplogroup และ Y-DNA O-M95 ซึ่งสนับสนุนความเก่าแก่ของกลุ่มชาติพันธุ์ Tai-Kadai ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้)
4. Higham, Charles. (2014). Early Mainland Southeast Asia: From First Humans to Pany-Pany. River Books. (ตัวแทนของงานโบราณคดีที่ครอบคลุมสุวรรณภูมิและอารยธรรมโบราณในพื้นที่ทางใต้ของไทย เช่น ศรีวิชัย เพื่อยืนยันความต่อเนื่องของอารยธรรมในพื้นที่)
5. Thongchai Winichakul. (1994). Siam Mapped: A History of the Geo-Body of a Nation. University of Hawaii Press. (ตัวแทนของงานศึกษาประวัติศาสตร์การเมืองและอัตลักษณ์ ซึ่งกล่าวถึงการเปลี่ยนชื่อจากสยามเป็นประเทศไทย และความพยายามในการสถาปนาราชวงศ์และรากเหง้าของชาติ)